مرضیه خانم

بر اساس داستان واقعی گوینده

22 سالم که بود ما تو یه خونه آپارتمونی 4 طبقه زندگی میکردیم که تو هر طبقه اش 2 تا واحد بود به جز
طبقه ما، که همکف میشد. در واقع صاحبخونه مون پارکینگشو تبدیل کرده بود به یک واحد خیلی بزرگ با دو تا اتاق خواب که پنجره ای
سمت حیاط داشت. برای ورود به آپارتمون باید اول از حیاط رد میشدی و بعدم میرسیدی به در ورودی ساختمون.
همین موضوع باعث میشد هرزگاهی حس کنجکاویم گل کنه و به کسایی که وارد ساختمون میشن سرکی بکشم و ببینم چه خبره …
البته خیلی وقتا پای درسم بودم. اون موقع ها دانشجو بودم و مدام سرم تو کتاب و این چیزا بود و خیلی به اطرافم توجهی نمیکردم تا اینکه یه روز،
برای یه پیرزن و یه پیرمرد در ساختمون براشون باز شد و وارد حیاط شدن.
وقتی که داشتن طول حیاط رو طی میکردن به خوبی از گوشه پنجره اتاقم صداشون رو میشنیدم که پیرمرده به پیرزنه میگفت: پس خونه
جدیدمون اینجاست؟….پیرزنم تایید کرد که آره جای خوبیه ولی فقط یکم پله زیاد داره. در ادامه صحبت هاشون که دیگه کامل نزدیک در
رسیده بودن بازم پیرمرده گفت: “پس خونه تازمون اینجاست. اینجا قراره بمونیم” من فقط همینجاش رو شنیدم و بعدشم وارد ساختمون شدن و دیگه
چیزی نشنیدم. بعدها فهمیدم این دو تا به دور از بچه هاشون تصمیم گرفتن تو این سن و سال برای خودشون مستقل بشن
و روزهاشون رو بگذرونن. براشون خیلی خوشحال بودم که تو اون سن و سال صاحب یه خونه تازه شدن، هرچند مستاجری،هرچند کوچیک،
بلاخره یه جایی رو برای خودشون دست و پا کردن.اما این خوشحالی من خیلی طول نکشید و خیلی زود از دست این همسایه های
جدید حسابی عاصی شدم. داستان از این قرار بود.
پیرزنه هر وقت از طبقه ها پایین میومد و میرفت مغازه سرکوچه، چند دقیقه بعد پیرمردم میومد پایین و جلوی در ساختمون میشست و داد میزد:
مرضیــــه خانـــم ! مرضیــــه خانـــم !
یکبار، دوبار، سه بار نه خیلی بیشتر … همش داد میزد مرضیه خانم ، مرضیه خانم! .. داد میزد بلند میگفت.
چند باری قابل تحمل بود ولی بعدا انقدر تکرار شد این قضیه که حسابی کفریم کرد.
پیرمرده نمیتونست بیشتر از در بیرون بره چون میترسید گم بشه.واسه همین از همون جلوی در فریاد زدن هاش شروع میشد و وقتی هم که خانمش میرسید
اول آرومش میکرد میگفت: من اینجام، نترس، مغازه بودم و بعدشم دستشو میگرفت و آروم آروم میرفتن بالا.
خلاصه روزها و هفته ها گذشت.بعضی وقتا حسابی از کوره در میرفتم و با یه قیافه خیلی عصبی جلوی پنجره وایمستادم که زنش وقتی میاد ببینه منو که شاید
یکم بیشتر از شوهرش مراقبت کنه. اونم متوجه میشد و یه لبخندی از روی فهمیدن و رضایت میزد ولی خب بازم تکرار میشد.
یک ماه از اومدنشون گذشته بود که یه شب نزدیک ساعت های 11 صدای گریه اومد.
احتمالا حدس بزنید که چی شد …
صبح دانشگاه داشتم و خیلی زود خوابیده بودم ولی صدای گریه و این باز و بسته شدن در واحد های ساختمون خواب رو ازم گرفت.پاشدم ببینم
چه خبره ؟! فهمیدم که پیرمرده مرده. یه آمبولانس به زحمت اومده بود تو کوچه و دو نفر مامور با برانکارد داشتن میرفتن بالا. اون موقع از لای در دیدم که
بابام با صاحبخونه و پسرش دارن به دو تا مامور آمبولانس کمک میکنن تا جنازه پیرمرد رو از پله ها پایین بیارن.
خانمش رو میدیدم که خیلی ریز و یکسره یه دستش به برانکارد پیرمرد و یه دست دیگه اش جلوی دهنش داشت گریه میکرد.خیلی مصیبت داشتن که جنازه رو
از اون پله ها پایین ببرن و برانکاردم مدام به در و دیوار میخورد و روی دیوار خط مینداخت. انگاری پیرمرده نمیخواست اونجا رو ترک کنه.
میدونم قصه تلخیه و این پایان خوبی برای پادکستم نیست.
هیچوقت به این اتفاق زندگیم فکر نکرده بودم … هیچوقت به صداها و رفت و آمد قصه های دیگران توجه نمیکردم و حتی با خودم فکر میکردم
خب اینا هم مثل بقیه.تا اینکه سالها گذشت.
داستان های زیادی خوندم، فیلم های رمانتیک زیادی دیدم، از لیلی و مجنون برام گفتن، از عاشقی، از دیوانگی از خیلی چیزا. شعر خوندم، شعر گفتم اما از بین همه
تجربیاتی که داشتم برای من صداهای اون پیرمرد جلوی در، شد زیباترین آوای عاشقانه ای که به عمرم شنیده بودم. همون مرضیه خانم گفتنایی که اعصابم رو بهم میریخت شد
زیباترین کلام عاشقانه که وقتی داستانش رو برای هرکسی میگم مفهوم و رنگ و بو میگیره.
ما تو زندگیمون خیلی تعریف ها از عشق میشنویم و براش کلی نماد در نظر میگیریم ولی قافل از اینکه عشق حقیقی، به شکلی ساده و غیر منتظره ای جایی کنارمونه .. و ما بی توجه به اصل
داستان با اتفاقات کوچیک از اون غافل میشیم و اون رو نمیبینیم ….
پرسیدند آیا او را در حد مرگ دوست داری؟
گفتم بالای قبرم از او صحبت کن تا ببینی چطور جسم بی جان مرا زنده می‌کند…
امیدوارم یه روزی یه جایی، شاید یه شهری تو یه یکی از کوچه هاش، همه ما ….سرانجام عشق واقعی رو پیدا کنیم ….
پلتفرم بوی.

صدایی از اعماق قلبم

یه جایی صدایی از اعماق قلبم صدا می‌زنه
ممکنه همیشه خواب ببینم رویاهایی که قلبم رو می‌بره
با اشک و اندوه و غم بسیار
می‌دونم اونطرف تر یه جایی من پیدات می‌کنم
هر وقت که زمین می‌خوریم به آسمون ابی بالای سرمون نگاه می‌کنیم
و با رنگ آبی اون بلند می‌شیم
اما اولین بار جاده‌ی طولانی، تنهایی، انتهای دوردست و ناپدید شدن
می‌تونم با این دو دستم روشنایی در آغوش بگیرم
وقتی که خداحافظی کنم قلبم از حرکت میسته
در احساس لطیف، تن ساکت خالی من به چیزی که حقیقت داره گوش فرا میده
تعجب از زندگی تعجب از مردن
اون وقت با باد و شهد و گل‌ها با هم می‌رقصیم
♩ ♪ ♫ ♬ ♭ ♩ ♪ ♫ ♬ ♭ ♩ ♪ ♫ ♬ ♭ ♩ ♪ ♫ ♬ ♭
جایی یه صدایی از اعماق قلبم بهم میگه خواب هات رو ببین نزار ازت جدا بشن
من از غم یا اندوه دردناک زندگی صحبت نمیکنم اما گاهی هم به جای صحبت آوازی برات میخونم، آوازی از جنس زمزمه صدا !
هرگز نمی‌خوایم فراموش کنیم در هر خاطره گذرایی همیشه راهنمایی برای ما وجود داره
وقتی که یه آینه شکسته میشه تکه‌های متلاشی‌شده‌ی روی زمین پخش می‌شه
اونوقت نگاه‌های از زندگی جدید دور تا دور ما منعکس میشه
پنجره‌ی آغاز آروم و بی حرکت مثل نور جدیدی از سپیده دمه
بزار تن خالی ساکت من پر بشه و احیا بشه
نه نیازی به جستجوی بیرون هست نه از دریا با قایق گذشتن
بذار درون من بدرخشه
درسته اینجا درون منه
من یه روشنایی یافتم که همیشه همراه منه ….. یه روشنایی که همیشه با منه …

♩ ♪ ♫ ♬ ♭ ♩ ♪ ♫ ♬ ♭ ♩ ♪ ♫ ♬ ♭ ♩ ♪ ♫ ♬ ♭